Objawy zapchanych i chorych zatok to: wyciek wodnistej, śluzowej, śluzowo-ropnej lub ropnej wydzieliny z nosa, niedrożność i blokada nosa, co utrudnia swobodne oddychanie, spływanie wydzieliny po tylnej ścianie gardła (przewody nosowe połączone w przewód nosowo-gardłowy, uchodzą poprzez nozdrza tylne do gardła), Ciekawym rozwiązaniem, które pomoże nam uniknąć wody w uchu, jest zaopatrzenie się w specjalne ochronniki słuchu do pływania. Działają one na zasadzie zatyczki, która pozwala na skuteczną izolację ucha pod wodą. Ponieważ wykonuje się je na zamówienie – są indywidualnie dopasowywane do wymiarów i kształtu naszych uszu. Korzystając z dostępnych w aptekach końcówek do samodzielnej irygacji, należy pamiętać, by strumień wody nie uderzał w błonę bębenkową, ponieważ grozi to jej uszkodzeniem. Urządzenie do oczyszczania uszu. Na rynku dostępne są „odkurzacze” do odsysania czopów woskowinowych. Nie są zalecane, podobnie jak samodzielne cash. Irygacja pochwy jest regularnie wykonywana przez kobiety, które chcą zachować większą higienę intymną. Niestety, nie zawsze jest ona wskazana i bezpieczna dla zdrowia, ponieważ w znacznym stopniu narusza fizjologiczną florę bakteryjną narządów rodnych. Dlatego należy ją wykonywać jedynie na zlecenie lekarza. Co to jest irygacja pochwy?Czy irygacja pochwy jest bezpieczna?Jaki płyn do irygacji pochwy wybrać?Jak poprawnie wykonać irygację pochwy? Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Irygacja to termin, który w medycynie oznacza przepłukiwanie jam ciała, w tym głównie jelit, zatok lub pochwy, za pomocą wody lub roztworu zawierającego lek. Do tego celu w przypadku narządów rodnych używa się specjalnego irygatora dopochwowego, który ma długą końcówkę. Wiele kobiet wykonuje ją samodzielnie w domu, bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem. Chcą w ten sposób zadbać o higienę intymną po stosunku lub menstruacji, aby czuć się świeżo i uniknąć zakażenia. Częściej jednak irygacja pochwy może prowadzić do powikłań groźnych dla zdrowia, dlatego należy zachować ostrożność. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Estabiom Junior, Suplement diety, 20 kapsułek 28,39 zł Odporność, Good Aging Naturell Selen Organiczny 200 µg, 365 tabletek 73,00 zł Odporność Bloxin Żel do jamy ustnej w sprayu, 20 ml 25,99 zł Odporność Naturell Immuno Hot, 10 saszetek 14,29 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z Twoim mikrobiomem, 30 saszetek 139,00 zł Irygacja pochwy to zabieg, który polega na wtłoczeniu do wnętrza pochwy strumienia wody lub roztworu leku pod ciśnieniem, w celu jej dokładnego wypłukania. Do wykonania czynności wykorzystuje się irygator dopochwowy. Można go kupić w aptece bez recepty. Ma zbiorniczek na płyn o objętości 500 ml oraz długą końcówkę, którą umieszcza się w pochwie. Kobiety wykonują irygację pochwy w celu przeczyszczenia jej po krwawieniu miesięcznym, w trakcie infekcji intymnych lub po stosunku płciowym, w celu uniknięcia chorób przenoszonych drogą płciową lub zlikwidowania nieprzyjemnego zapachu. Lekarze ginekolodzy odradzają jednak częste i samodzielne stosowanie płukanek, ponieważ mogą one poważnie zaszkodzić zdrowiu oraz przyczynić się do szerzenia zakażeń na pozostałe narządy płciowe – szyjkę macicy, jajowody i jajniki. Warto także pamiętać, że płukanie pochwy nie jest środkiem antykoncepcyjnym i w żadnym stopniu nie chroni przed zajściem w ciążę. Czy irygacja pochwy jest bezpieczna? Mimo że zaraz po wykonaniu przynosi znaczne uczucie natychmiastowej ulgi oraz świeżości, irygacja pochwy może być szkodliwa dla zdrowia kobiet. Częste przepłukiwanie jamy pochwy wypłukuje naturalną florę bakteryjną, która nie szkodzi, a zapewnia prawidłowe środowisko i ochrania narządy rodne przed namnażaniem się drobnoustrojów. Należą do niej przede wszystkim pałeczki kwasu mlekowego (Lactobacillus), utrzymujące niskie pH pochwy. Zachwianie tej równowagi powoduje zwiększone ryzyko powstania infekcji intymnej. Nieprawidłowo stosowana irygacja pochwy może powodować: bakteryjne zapalenia pochwy, przeniesienie infekcji na pozostałe narządy rodne (drogą wstępującą, pod wpływem ciśnienia, które towarzyszy płukaniu), większą podatność na zakażenia przenoszone drogą płciową, podrażnienia ścian pochwy, nawrotowe infekcje grzybicze, powikłania ciążowe, niepłodność (jako konsekwencja zapaleń w obrębie narządów rodnych). Trwają badania, które mają potwierdzić, czy rutynowe płukanie pochwy bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem prowadzi do zwiększenia ryzyka raka szyjki macicy i raka jajnika. Nie oznacza to, że irygacji pochwy nie można stosować w ogóle, ponieważ istnieją przypadki, w których przynosi ona korzyści – przed zabiegiem chirurgicznym lub w leczeniu niektórych infekcji (przy odpowiednio dobranym leku). Jednak należy skonsultować to wcześniej z ginekologiem, a w celu zachowania higieny zdecydowanie lepiej i zdrowiej jest sięgnąć po wodę i delikatny środek myjący do higieny intymnej. Warto także pamiętać, że pochwa ma zdolności do samooczyszczania się. Jeżeli pojawią się niepokojące objawy: upławy, pieczenie, świąd, zaczerwienienie lub nieprzyjemny zapach, zawsze należy w pierwszej kolejności udać się do lekarza. Zobacz także Jaki płyn do irygacji pochwy wybrać? Do irygacji pochwy kobiety wykorzystują wodę, gotowe preparaty z apteki lub samodzielnie przygotowane mieszanki ziół. Przy wyborze należy zachować ostrożność, ponieważ większość z nich niszczy i wypłukuje naturalną florę bakteryjną. Wyjątek stanowi gotowy płyn do irygacji pochwy, który zawiera kwas octowy. Jego zaletą jest wybiórcze eliminowanie drobnoustrojów i oszczędzanie pałeczek kwasu mlekowego. Wszelkiego rodzaju domowe mieszanki, które zawierają: roztwór octu, czosnek, zioła, kefir itp., mogą poważnie szkodzić zdrowiu i nie należy ich używać. Jak poprawnie wykonać irygację pochwy? Irygację pochwy należy wykonać tylko na wyraźne zlecenie lekarza i stosować się do jego wskazówek. Płukanie wykonuje się w wannie lub pod prysznicem za pomocą przeznaczonego do tego celu irygatora dopochwowego. Roztwór powinno się przygotować w przegotowanej wodzie o temperaturze 40,5°C i pozostawić do ostygnięcia (aż osiągnie temperaturę ciała). Ważne jest, aby przed aplikacją dokładnie się podmyć. Następnie wprowadza się końcówkę irygatora do pochwy na odpowiednią głębokość i naciska zbiornik z płynem. Konieczne jest usunięcie go z pochwy, zanim dojdzie do rozprężenia. Po zakończonej czynności należy dokładnie osuszyć miejsca intymne. Narzędzie wystarczy opłukać pod bieżącą wodą i pozostawić do wyschnięcia. Nie wolno go myć w zmywarce ani dezynfekować. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Angelika Janowicz Jestem absolwentką Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu na kierunku pielęgniarstwo, od 6 lat związaną z niezwykłym światem medycyny. Piszę, bo chcę podnosić świadomość społeczeństwa na temat tak ważnych kwestii jak zdrowie, zdrowy tryb życia czy profilaktyka. Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy Płukanie zatok – jakie są wskazania do irygacji zatok przynosowych oraz w jaki sposób zrobić to w domu? Płukanie zatok posiada wiele zalet – może być bezpiecznie stosowane przez dzieci (od 4. roku życia), kobiety w ciąży i karmiące piersią. Stanowi niefarmakologiczną metodę walki z katarem oraz zapaleniem zatok – pomaga zachować drożność przewodów nosowych i zatok oraz oczyścić z zakaźnej wydzieliny i innych zanieczyszczeń (patogenów czy alergenów). Płukanie zatok – co to jest za metoda? Jak oczyścić zatoki? Płukanie zatok, inaczej irygacja zatok, to zabieg, który uchodzi za metodę bezpieczną. Można go przeprowadzać w domu, także u małych dzieci, u kobiet w ciąży i w okresie karmienia piersią. Służy oczyszczeniu zatok i udrożnieniu nosa. Jest metoda uzupełniająca dla alergików, osób z tendencją do nieżytów nosa czy zapalenia zatok. Teoretycznie zabieg ten można przeprowadzić z wykorzystaniem domowych przedmiotów i kuchennej płukanki do zatok, jednak w tym amatorskim wydaniu może zabraknąć precyzji wykonania takiej „aparatury” czy roztworu. Sprawdź, zestawy do płukania zatok. Płukanie zatok wodą utlenioną to metoda do stosowania w przypadku łagodnych zmian – wykorzystujemy tutaj działanie przeciwbakteryjne wody utlenionej, a sama metoda łagodzi objawy bólu zatok. Stanowi niejako alternatywę dla domowej płukanki z solą kuchenną. Płukanie zatok – wskazania do stosowania Płukanie zatok może być zarówno zabiegiem profilaktycznym, jak i skuteczną metodą łagodząca objawy kataru, nieżytu nosa czy zapalenia zatok przynosowych (zatoki szczękowe, zatoki czołowe, zatoki sitowe, zatoka klinowa). Wśród chorób nosa i zatok, podczas których płukanie może okazać się skuteczne można wymienić: • ostre lub przewlekłe zapalenie zatok przynosowych o charakterze ostrym oraz przewlekłym, • nieżyt nosa w przebiegu infekcji (np. przeziębienia i grypy) lub alergii, • przed i po zabiegach chirurgicznych nosa i zatok, • po kontakcie z wysokim stężeniem pyłu i kurzu w powietrzu. Jak często stosuje się płukanie zatok? W celach złagodzenia objawów – w leczeniu objawowym – dwa razy dziennie, w celach profilaktycznych – raz dziennie. Co daje płukanie zatok? Efekty irygacji zatok Oczyszczanie zatok przy pomocy płukania usuwa zalegającą wydzielinę oraz alergeny i inne zabrudzenia, które gromadzimy w jamie nosowej wraz z każdym wdechem. Dodatkowo odpowiednio przygotowany roztwór do płukania zatok może pełnić funkcję nawilżającą i przeciwobrzękową. Stanowi uzupełnienie farmakoterapii zatok, ale także metodę profilaktyczną. Warto nadmienić, że płukanie zatok przeprowadza się niekiedy z użyciem leków gotowych – antybiotyków (często gentamycyny) czy sterydu (przeważnie deksametazonu). Polecane dla Ciebie wyrób medyczny, proszek, saszetki, alergia, infekcja, katar, stan zapalny zł tabletka, odporność zł saszetki, infekcja, alergia, katar, stan zapalny zł saszetki, proszek, alergia, katar, infekcja, stan zapalny zł Zestaw do irygacji zatok W skład zestawu do płukania zatok wchodzi butelka oraz saszetki: • butelka, irygator – często dostępna w dwóch rodzajach objętości – dla dziecka (ok. 120 ml) i dorosłego (najczęściej 240 ml), • saszetki z proszkiem – podstawowym składnikiem proszku jest chlorek sodu, który spełnia wymagania Farmakopei Europejskiej, ale bywają również dodatki, takie jak dwuwęglan sodu (soda oczyszczona). Wśród nowszych składników można wymienić ksylitol, który towarzyszy także wielu pastom do zębów bez fluoru. Składnikiem saszetek mogą być również mieszanki soli nieorganicznej, jak chlorek potasu, chlorek wapnia czy chlorek magnezu. Z powyższych składników można przygotować roztwór izotoniczny i hipertoniczny. Oprócz tego, że różnią się one stężeniem, to spełniają inne funkcje i posiadają odmienne właściwości: Roztwór izotoniczny – nadaje się do oczyszczenia zatok i jamy nosowej z kurzu, pyłu, alergenów i zanieczyszczeń obecnych w powietrzu; dodatkowo nawilża błonę śluzową nosa, która może być przesuszona przez okres grzewczy, jak i może towarzyszyć nieżytowi bakteryjnemu. Stężenie tego typu roztworu jest zgodne ze stężeniem stężeniem fizjologicznym organizmu – 0,9% chlorku sodu. Po przygotowaniu jest go zdecydowanie więcej niż standardowej soli fizjologicznej dostępnej bez recepty. Roztwór hipertoniczny – ma wyższe stężenie NaCl niż to, spotykane zwykle spotykane w organizmie – dzięki temu, że wywołuje różnicę w ciśnieniach osmotycznych może skutecznie zmniejszyć obrzęk i przeciwdziałać jego wystąpieniu. Wg wytycznych większości producentów zastosowanie 1 saszetki da nam roztwór o stężeniu fizjologicznym, z kolei 2 saszetki na 1 butelkę – roztwór o wyższym stężeniu. Wiemy, że taki zabieg możemy zrobić w domowych warunkach, z użyciem gotowych zestawów, jak i posiłkować się domową inwencją stworzenia takiego zestawu. Należy jednak pamiętać, że butelka jest wprawdzie wielorazowego użytku, lecz nie powinna być rozszczelniona czy popękana, należy także sprawdzić przed użyciem, czy nie ma w niej resztek roztworu z poprzedniego płukania. Powinna posiadać miarkę, która umożliwi przygotowanie roztworu o pożądanym stężeniu (izotonicznego lub hipertonicznego). Warte zauważenia jest również, że 1 butelka powinna być używana przez 1 osobę – podobną zasadę stosuje się w przypadku wszelkich preparatów – dzięki temu zmniejsza się ryzyko zakażenia innych domowników – poza tym, butelka dla dorosłego nie jest odpowiednia dla dziecka. Butelki należy odpowiednio myć – unikać silnych detergentów i mycia w zmywarce. Irygacja zatok – przeciwwskazania, środki ostrożności, skutki uboczne przepłukiwania zatok Płukanie zatok jest dobrze tolerowane, istnieją nieliczne przeciwwskazania do jego stosowania. Jest jednak kilka reguł związanych z irygacją jamy nosowej i zatok – z wykonywania tej czynności powinniśmy zrezygnować, jeśli: występuje krwawienie z nosa, jesteśmy świeżo po operacji jamy nosowej lub zatok – płukanie zatok można rozpocząć średnio po 48–72 godzinach od operacji nosa w celu przeciwdziałania obrzękowi lub aby zmniejszyć obrzmienie (działanie to osiągane jest dzięki różnicy stężeń osmotycznych) – na wyraźne zlecenie lekarza prowadzącego, mamy uszkodzona śluzówkę, z ranami, strupami, płukania zatok nie powinni stosować pacjenci z zaburzeniami równowagi – płukaniu zatok towarzyszy bowiem zmiana ciśnienia w obrębie jamy nosowej, co może przekładać się na wystąpienie różnicy ciśnień w obrębie głowy i/lub bólu głowy, nie stosuje się tej metody w momencie całkowitej blokady nosa – uniemożliwia to poprawny odpływ roztworu, w przypadku towarzyszącej infekcji ucha czy uczuciu zatkanego ucha, jeśli jesteśmy uczuleni na którykolwiek ze składników saszetki lub butelki (to akcesorium jest najczęściej pozbawione bisfenolu). Zestaw do płukania zatok – na co warto zwrócić uwagę? Do przygotowania roztworu do płukania zatok nie należy używać wrzącej wody lub zbyt gorącej, należy unikać również stosowania wody z kranu – najlepsza będzie przegotowana woda, odpowiednio ostudzona. Płukania zatok nie należy przeprowadzać bezpośrednio przed snem. Po płukaniu zatok nie należy wystawiać się od razu na chłodne temperatury – należy odczekać minimum godzinę. Z praktycznych wskazówek warto wymienić: po płukaniu nie należy przyjmować pozycji leżącej przez minimum godzinę, po przeprowadzeniu płukania może wystąpić delikatne pieczenie w obrębie jamy nosowej, większość butelek umożliwia przeprowadzenie irygacji łagodnej (grawitacyjnej) lub intensywnej (wykorzystującej ciśnienie ręczne) oraz przygotowanie dwóch rodzajów roztworów, podczas płukania zatok należy wykorzystać całą zawartość przygotowanego roztworu, po połowie na każdy otwór nosowy; nie należy przechowywać przygotowanego roztworu, trzeba zużyć go od razu. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Guzy, stłuczenia i siniaki – co na nie stosować? Guzy, stłuczenia, siniaki i obrzęki – jakie środki warto mieć pod ręką, aby urazy goiły się szybciej? Podpowiadamy. DEET – co to jest, dlaczego odstrasza komary i kleszcze? Bezpieczeństwo sprayu na owady DEET jest repelentem otrzymanym syntetycznie. Działanie tego preparatu polega na zaburzaniu węchu owadów, które nie są w stanie odebrać i zakodować zapachu kwasu mlekowego, będącego składnikiem potu potencjalnego żywiciela. Jak poprawnie stosować DEET, czy dzieci i kobiety w ciąży mogą bezpiecznie z niego korzystać i czy DEET na komary może być szkodliwy dla zdrowia? Zastrzyki z kwasu hialuronowego – czym są iniekcje dostawowe i kiedy należy je stosować? W niechirurgicznym leczeniu artrozy i chorób chrząstki stawowej stosowana jest dostawowa suplementacja kwasu hialuronowego (HA), czyli wiskosuplementacja. Zazwyczaj iniekcje dostawowe dotyczą stawów kolanowego oraz biodrowego. W aptekach oraz przychodniach dostępne są liczne preparaty do wiskosuplementacji kwasem hialuronowym. Produkty te różnią się usieciowaniem oraz masą cząsteczkową HA. Który preparat wybrać, jaka jest różnica między zastrzykami z kwasem hialuronowym a preparatami zawierającymi kolagen? Ból pleców – domowe sposoby i leki z apteki Ból pleców może dotyczyć każdego odcinka kręgosłupa, jednak zazwyczaj występuje ból krzyża, który pojawia się w odcinku lędźwiowo-krzyżowym. Zakłada się, że w populacji do 40 roku życia ponad 70% osób cierpiało na ból krzyża, natomiast drugiego najczęściej występującego bólu pleców – w odcinku szyjnym doświadczyła minimum połowa populacji. Jak poradzić sobie z bólem pleców, jakie leki wybrać i które z domowych sposobów mogą uśmierzyć ból? Co na alergię? Skuteczne leki i domowe sposoby na alergię Alergia może dotyczyć niemowlaka, dziecka i osoby dorosłej. Niestety problem ten doskwiera coraz większej ilości osób na całym świecie. Lekceważenie objawów alergii może doprowadzić do groźnych komplikacji, takich jak np. przewlekła obturacyjna choroba płuc. Wsparcie w leczeniu alergii mogą stanowić metody naturalne oraz wypracowanie schematu zachowań ograniczających kontakt z alergenami. Dostępne są również leki i preparaty na alergię, które można kupić w aptece także bez recepty. Stosowane właściwie, czyli konsekwentnie i zgodnie z zaleceniami, mogą pomóc zwalczyć dokuczliwe objawy alergii. Testy z apteki na wykrycie zakażenia H. pylori – skuteczność, interpretacja wyników Zakażenie Helicobacter pylori jest często diagnozowaną infekcją przewodu pokarmowego, która jednak w niewielkim procencie przypadków daje objawy, takie jak ból nadbrzusza, nudności czy wymioty. Diagnozę stawia się najczęściej na podstawie wyniku testu ureazowego, dla którego alternatywą od pewnego czasu są domowe testy na obecność zakażenia h. pylori z krwi lub kału. Czy są one wiarygodne, jak je przeprowadzić i jak interpretować ich wynik? Borówka czernica (czarna jagoda) – właściwości, wskazania i przeciwwskazania do stosowania Borówka czernica (łac. Vaccinium myrtillus) to krzewina rosnąca w lasach (najczęściej sosnowych i świerkowych). Jest owocem bogatym w antocyjany, garbniki katechinowe, witaminy i minerały. Nazywana przez niektórych także borówką czarną, czarną jagodą, borówką europejską czy borówką brusznicą. Przypisuje się jej szereg właściwości leczniczych, w tym te moczopędne i odkażające drogi moczowe, ponadto ściągające, przeciwzapalne, przeciwnowotworowe i przeciwcukrzycowe. Jakie jeszcze właściwości ma czarna jagoda i jak przygotować odwar przeciwbiegunkowy z borówki czernicy? Usuwanie czopa woskowinowego jest najczęstszą procedurą laryngologiczną wykonywaną w POZ oraz w gabinetach laryngologicznych. Aby doszło do upośledzenia słuchu, woskowina musi wypełnić co najmniej 80% kanału słuchowego. Czyszczenie uszu Uszy mają zdolność samooczyszczania i w zasadzie nie wymagają żadnych zabiegów higienicznych. Jeśli są zdrowe, całkowicie poprawnym postępowaniem jest ograniczenie się do higieny małżowin usznych. Używamy do tego wody z mydłem, ewentualnie patyczków, ale jedynie celem oczyszczenia zagłębień w obrębie małżowiny usznej. Nie można ich wkładać do przewodu słuchowego! Woskowina w uchu Woskowina powstaje w przewodzie słuchowym. Jest substancją tłuszczową, która pokrywając jego powierzchnię, ochrania skórę przewodu słuchowego oraz tworzy barierę dla drobnoustrojów. W pewnym stopniu zapobiega także, zmniejszając światło kanału, przedostaniu się do niego ciał obcych. Woskowina odgrywa zasadniczą rolę w procesie samooczyszczania się uszu. Razem z martwymi komórkami skóry, włosami i innymi zanieczyszczeniami przemieszcza się wzdłuż przewodu słuchowego na zewnątrz. Bez obaw samodzielnie można usuwać tylko tę woskowinę, która przedostała się w obręb małżowiny usznej. Woskowina może mieć kolor od jasnego do ciemnobrązowego. U dzieci jest zwykle miększa i jaśniejsza niż u dorosłych. Typ woskowiny zależy w pewnym stopniu od czynników genetycznych – część osób ma tendencję do woskowiny suchej, która jest jaśniejsza i krucha, natomiast część osób do bardziej mokrej woskowiny, która jest ciemniejsza i lepka. Woskowina w uchu – bez względu na jej ilość – nie wpływa na wynik pomiaru temperatury ciała w uchu. Mechanizm samooczyszczania się uszu może zostać zaburzony przez nadmierną produkcję woskowiny lub jej utrudnione samoczynne usuwanie. Obserwuje się to zwłaszcza u osób w starszym wieku, u których nawet 1 na 3 osoby może mieć korki woskowinowe w uszach. Wydostawanie się woskowiny utrudniają urządzenia wkładane do uszu na dłuższy czas, przede wszystkim aparaty słuchowe, ale też słuchawki. Bardzo ważne jest zdejmowanie aparatów słuchowych na noc oraz odpowiednie ich czyszczenie, zgodne z instrukcją. Samooczyszczanie się uszu ograniczają choroby (np. zapalenie przewodu słuchowego) oraz wady anatomiczne zarówno kanału słuchowego, jak i seniorami zwiększone ryzyko wystąpienia czopów woskowinowych dotyczy osób niepełnosprawnych intelektualnie i dzieci. Przypuszcza się, że w przypadku dzieci ma to związek z budową przewodu słuchowego, który jest u nich wąski, co może prowadzić do kumulowania się woskowiny. Opiekunowie osób niepełnosprawnych intelektualnie, jak też zajmujący się tymi osobami lekarze powinni zwracać uwagę na stan ich uszu, ponieważ nawet u 1/3 może występować czop woskowinowy, a jest to grupa pacjentów, którzy prawdopodobnie nie zakomunikują tego, że gorzej słyszą. Podobnie małe dzieci – nie powiedzą, że pogorszył się im słuch. Obserwujemy predyspozycje rodzinne do nadprodukcji woskowiny. Najczęściej mają one charakter społeczny, a nie genetyczny. Jeśli rodzice popełniają błędy w higienie swoich uszu, to z dużym prawdopodobieństwem należy przyjąć, że będą je popełniać, dbając o uszy swoich dzieci. Przekażą też dzieciom złe wzorce. Czop woskowinowy (korki woskowinowe) Najczęstszym objawem utworzenia się czopu woskowinowego jest pogorszenie słuchu. Do innych należą: uczucie rozpierania w uchu, uczucie zatkanego ucha, szumy uszne, kaszel (jako wynik drażnienia nerwu błędnego, który częściowo unerwia także ucho zewnętrzne). Pogorszenie słuchu może mieć charakter nagły, wystąpić z dnia na dzień. Może się tak stać np. wtedy, gdy czop woskowinowy napęcznieje pod wpływem wody. Ból ucha nie jest objawem czopu woskowinowego, sugeruje raczej zapalenie ucha, ale też go nie wyklucza – zapalenie ucha i czop woskowinowy mogą wystąpić jednocześnie. Sposoby usuwania czopa woskowinowego: aplikacja preparatów do czyszczenia uszu (można stosować samodzielnie), irygacje (nie zaleca się samodzielnego stosowania), metody mechaniczne (przeprowadzane wyłącznie przez lekarzy z użyciem haczyków, ssaków). Usuwanie czopa woskowinowego nie powinno powodować dolegliwości bólowych. Patyczki do uszu Wkładanie patyczków higienicznych do otworu słuchowego jest najpowszechniejszym błędem popełnianym podczas higieny uszu. Popełniają go zwłaszcza osoby, które uważają, że mają za dużo woskowiny. Bywa, że to przekonanie wynika z błędnej interpretacji stwierdzenia lekarza, który podczas badania mówi: „ma Pan/Pani dużo woskowiny”, co pacjent rozumie jako uwagę dotyczącą braku higieny, zaniedbania. Woskowina jest naturalną substancją wytwarzaną przez gruczoły skórne przewodu słuchowego i spełnia określoną funkcję. Nie należy się jej pozbywać. Aby doszło do upośledzenia słuchu, woskowina musi wypełnić co najmniej 80% kanału słuchowego. Wkładanie ciał obcych (patyczków higienicznych, wsuwek) do otworu słuchowego i manipulowanie nimi w kanale słuchowym grozi tym, że woskowina wepchnięta zostanie w dalsze części kanału słuchowego. Może to zaburzyć naturalny proces samooczyszczania kanału i doprowadzić do powstania czopu woskowinowego, wiąże się też z ryzykiem takich powikłań jak perforacja błony bębenkowej, uszkodzenie kosteczek słuchowych, trwała utrata słuchu. Ciało obce może uszkodzić skórę kanału słuchowego, czego konsekwencją może być zapalenie przewodu słuchowego zewnętrznego. Należy pamiętać, że przed wkładaniem ciała obcego zbyt głęboko do ucha ostrzega ból, ale nie wtedy, gdy dotyczy to osoby trzeciej, np. ucha dziecka. Jedyną osobą, do której należy się zwracać z prośbą o pomoc w czyszczeniu uszu związaną z ingerencją w kanał słuchowy powinien być laryngolog. Lekarz robi to pod kontrolą wzroku, czasami także mikroskopu usznego, używając specjalnie do tego przeznaczonych narzędzi. Jeśli woskowina jest zbyt twarda, by ją usunąć, pacjent dostaje zalecenie stosowania przez kilka dni preparatu do czyszczenia uszu, który rozmiękczy czop i ułatwi jego ewakuację. Usuwanie czopa woskowinowego jest najczęstszą procedurą laryngologiczną wykonywaną w POZ oraz w gabinetach laryngologicznych. Preparaty do czyszczenia uszu Preparaty do czyszczenia uszu mają postać kropli lub sprayu, różnią się składem (wodne, olejowe, niewodne/nieolejowe), ale wykazują zbliżoną skuteczność. Nie należy ich rutynowo stosować w profilaktyce bez wyraźnego zalecenia lekarza. Preparaty te nie służą do codziennej higieny uszu. Woda utleniona do ucha Zakrapianie ucha z czopem woskowinowym wodą utlenioną ma podobną skuteczność, jak stosowanie innych preparatów do czyszczenia uszu. Zawsze zaleca się stosowanie zarejestrowanych preparatów o jasnych wskazaniach. Płukanie ucha Płukanie uszu wiąże się z ryzykiem podrażnienia przewodu słuchowego, uszkodzenia błony bębenkowej, zawrotów głowy, uszkodzenia słuchu. Przeciwwskazaniem do płukania uszu jest perforacja błony bębenkowej, operacja ucha, radioterapia tej części głowy. Płukanie uszu powinien przeprowadzić lekarz. Korzystając z dostępnych w aptekach końcówek do samodzielnej irygacji, należy pamiętać, by strumień wody nie uderzał w błonę bębenkową, ponieważ grozi to jej uszkodzeniem. Urządzenie do oczyszczania uszu Na rynku dostępne są „odkurzacze” do odsysania czopów woskowinowych. Nie są zalecane, podobnie jak samodzielne płukanie uszu. Samodzielne oczyszczanie uszu przez odsysanie czy płukanie powinno się odbywać po przeszkoleniu przez lekarza. Świecowanie uszu Osobie leżącej na boku wkłada się do ucha świeczkę o odpowiednio ukształtowanej końcówce i podpala knot. Wzrost temperatury tworzy podciśnienie, które ma wyciągnąć czop. Jest to metoda nie tylko nieskuteczna, ale też obarczona ryzykiem poparzenia oraz pogorszenia stanu – topiący się wosk ubija czop woskowinowy.

woda w uchu po irygacji